Deze week was ik op een school. De leerkracht vertelde mij dat zij gelezen had dat (hoog)begaafde kinderen vaker ongelukkig zijn. Nu wil de school graag samen met ouders signaleren: ‘samen zien we meer en kunnen we meer’. Voor de ontwikkeling, het welbevinden en de toekomst van deze leerlingen. Ik vind het een heel goed plan.

Het sluit ook aan bij mijn missie. Mijn missie is om mensen in de omgeving van (hoog)begaafde sensitieve kinderen kennis en vaardigheden te leren, zodat de potenties van deze kinderen een kans krijgen zich te ontwikkelen zonder schaamte en in verbinding met anderen.

Ik zoek de omgeving op van de (hoog)begaafde sensitieve kinderen: ouders en leerkrachten. De omgeving heeft nog veel invloed op de potenties, het welbevinden en de toekomst van deze kinderen.

En (hoog)begaafde sensitieve kinderen komen er niet vanzelf. Zij hebben onder invloed van de omgeving een hogere kans op bijvoorbeeld een laag zelfbeeld, negatieve of belemmerende overtuigingen en faalangst. Denk je nu niet: ongelooflijk, als je zoveel in je mars hebt?

En kleine kinderen worden groot. Zij nemen het zelfbeeld, de overtuigingen en angsten mee in hun volwassen leven. Een deel van deze volwassenen wordt gelukkig. Een deel komt niet in balans. Wordt ongelukkig. Gebruikt de potenties niet meer. Of is chronisch ziek.

Deze volwassenen zijn waarschijnlijk in het verleden nooit echt gezien of erkent en hebben zich aangepast. Zij zijn opgegaan in de omgeving.

Daarom deel ik mijn gedicht met bijpassende foto ‘Niets meer van wat ik was’.

Hier doe ik het voor. Dat de (hoog)begaafde sensitieve kinderen van nu gezien worden, zonder schaamte en in verbinding met anderen. Dat zij in de toekomst een nieuw gedicht kunnen schrijven. Laten wij de signalen zien. Een wijs sein.

Niets meer van wat ik was

Als ik in de spiegel kijk
Zie ik niets meer van wat ik was

Waar zijn de beelden die ik ken
Die mij vormen zoals ik ben

Als ik naar mijzelf luister
Hoor ik niets meer van wat ik was

Waar zijn de woorden die ik ken
Die mij vormen zoals ik ben

Als ik mijn lichaam ervaar
Voel ik niets meer van wat ik was

Waar is de energie die ik ken
Die mij vormt zoals ik ben

Als ik contact maak met de ander
Raak ik niets meer van wat ik was

Waar is de verbinding die ik ken
Die mij vormt zoals ik ben

Als ik mijn kwaliteiten inzet
Gebeurt er niets meer van wat ik was

Waar zijn de resultaten die ik ken
Die mij vormen zoals ik ben

Als ik mijn emoties toon
Herken ik niets meer van wat ik was

Waar is de lach die ik ken
Die mij vormt zoals ik ben

Als ik mijn lief aankijk
Resoneert er iets van wat ik was

Waar is de sleutel die ik ken
Die mij opent zoals ik ben

Gedicht geschreven door Sonja Morbé