Herken je de drang naar autonomie bij (hoog)begaafde sensitieve kinderen? Lees dan eens dit voorbeeld. Weer een wijs sein.
“Mam, mijn telefoon is stuk, hij doet niks meer!”
“Laat eens zien. Ik help je wel.”
Na enkele secondes reageert de telefoon weer.
“Yes, hij doet het weer, bedankt mam!”
“Mam, hij doet het niet. Hij loopt wéér vast. Help!”
“O, dan moeten we iets anders doen. Kom maar, ik help je.”
Opnieuw zet ik de telefoon uit. Het lijkt dezelfde handeling als de eerste keer, maar in gedachten ben ik een soft-reset aan het doen en tel dus de benodigde 10 secondes.
Bij seconde 4 rukt hij zijn telefoon uit mijn handen.
“Ik weet het al!”
“Wat doe je nu? Stop, niet doen!”
Ik ben geïrriteerd en pak de telefoon terug.
“Ik doe een reset. Je moet hem niet afpakken, want zo gaat het mis. Zo kan ik je niet helpen. En ik wil naar de updates kijken!”.
Ik ga door en installeer een update. We wachten samen. Ik ben geïrriteerd. Hij kijkt boos.
“Waarom ben je boos?”
“Ik mag van jou nooit iets ZELF doen!”
En dan slaat mijn irritatie over in boosheid.
“Wat? Jij vraagt of ik je kan helpen! Dat doe ik. Hoezo mag jij, van mij, het niet zelf doen?! Je mag, van mij, alles zelf doen, maar jij vraagt mijn hulp!”
We wachten samen. Allebei boos. Heel boos.
“Mam, ik wil iets zeggen, maar ik wil niet dat je boos wordt.”
Ik adem diep en laat mijn boosheid wegglijden.
“Zeg het maar. Ik word niet boos.”
“Mam, je helpt me niet. Ik wil dat je me helpt het zélf te doen.”
Ik word er stil van. Ik heb nog veel te leren. Zelfstandig worden, best moeilijk!