Ik heb namens een 15 jarige puber een brief geschreven. Ik heb de brief voorgelezen. Hij luisterde met volle aandacht, was onder de indruk en kon er ook om lachen. Aan het einde van de brief was hij stil. En zei toen: mooi…..
Zijn ogen zeiden nog veel meer.
Dit is mijn vorm om de waardering te verwoorden wat er werkelijk is.
Want ik weet dat die waardering wordt gemist. Op basis van cijfers. En vaak zijn magere cijfers in combinatie met een hoge intelligentie een aanleiding om te spreken van onderpresteren. Maar is iemand dan echt een onderpresteerder?